Τον Νοέμβριο του 1954 ξανασυστάθηκε Εξεταστική Επιτροπή για συμφωνίες κάτω από το τραπέζι με τον γερμανικό κολοσσό.
Το σκάνδαλο Siemens επί των κυβερνήσεων Παπάγου και Καραμανλή, με αποδιοπομπαίο τράγο τον Μαρκεζίνη, εξελίχθηκε το 1953-55 σε πολλαπλές φάσεις.
Ο Σπ. Μαρκεζίνης (χαιρετά με το καπέλο) με τον Θ. Κ
Ο Δυτικογερμανός καγκελάριος Αντενάουερ (αριστερά) και ο πρωθυπουργός Παπάγος στην Αθήνα πριν αρχίσουν οι αποκαλύψεις.
Η κυβέρνηση αποδέχεται (τέλη 1954) τη μυστική συμφωνία ως προς τον ΟΤΕ για να? μη χαθούν οι γερμανικές πιστώσεις. Στο μεταξύ ο Μαρκεζίνης έχει εξουδετερωθεί πολιτικά. Ο πιθανότερος ως τότε διάδοχος του Παπάγου έχει παραιτηθεί από υπουργός και τεθεί εκτός κόμματος.
Ως «αρχιτέκτονας» της περιθωριοποίησης εμφανίζεται ο υπουργός Εξωτερικών και αντιπρόεδρος Στ. Στεφανόπουλος. Βασικό εργαλείο του είναι ο αντιπρόσωπος της Ζίμενς - Τελεφούνκεν στην Αθήνα Ι. Βουλπιώτης. Μια σκοτεινή φυσιογνωμία με ναζιστικό παρελθόν, αλλά παράγοντας του μετεμφυλιακού κατεστημένου.
Ενώ ο Παπάγος, για λόγους υγείας, ουσιαστικά δεν ασκεί καθήκοντα πρωθυπουργού, θ’ ανοίξει νέος κύκλος.
Ο νέος υπουργός Συντονισμού Π. Παπαληγούρας, που διαπραγματεύεται με τη Ζίμενς, καταλήγει σε συμφωνία (μέσα 1955). Το κείμενο προωθείται εσπευσμένα στη Βουλή. Ξαφνικά, ανακύπτει μείζον ζήτημα. Ο υπουργός και ο υφυπουργός Δημοσίων Εργων (Κ. Καραμανλής και Κ. Παπακωνσταντίνου) χαρακτηρίζουν τη σύμβαση ασύμφορη. Ο πρώτος υποβάλλει παραίτηση, που δεν γίνεται αποδεκτή. Η υπογραφή αναβάλλεται.
Στις αρχές Αυγούστου ο Βουλπιώτης με επιστολές του προς τον πρωθυπουργό δίνει κι άλλες διαστάσεις. Υποστηρίζει ότι γύρω από τη συμφωνία έχει στηθεί χορός δωροδοκιών. Ο Παπακωνσταντίνου, καταγγέλλει, ζήτησε 100.000 δολάρια για να συναινέσει κι άλλες 1.000 χρυσές λίρες Αγγλίας για άλλο γνωστό πρόσωπο!
Η «απάντηση» του υφυπουργού είναι ότι ο Βουλπιώτης αξίωνε να προσληφθεί ως τεχνικός σύμβουλος για μια δεκαετία με αμοιβή 1 εκ. δολάρια! Ανοιξε «οχετός», όπως σημειώνεται στον Τύπο της εποχής, ενώ η αντιπολίτευση ζητεί την παραίτηση της κυβέρνησης.
Αναγγέλλεται από την κυβέρνηση διεθνής διαγωνισμός για την προμήθεια του τηλεπικοινωνιακού υλικού. Κατά τον Καραμανλή επιβαλλόταν, πια, να επιδιωχθεί η αποδέσμευση της κυβέρνησης, «διότι και η πλέον έντιμος και συμφέρουσα εις το Δημόσιον σύμβασις, εάν υπεγράφετο με τη Ζήμενς θα ήτο διαβλητή».
Ετσι, έκλεισε στη φάση αυτή το σκάνδαλο, για να μεταφερθεί τους επόμενους δύο μήνες στα δικαστήρια, ως απλή υπόθεση συκοφαντικής δυσφήμησης μεταξύ Παπακωνσταντίνου και Βουλπιώτη (ο τελευταίος καταδικάστηκε σε 18μηνη φυλάκιση).
Ο πολιτικός επίλογος γράφτηκε με την έκδοση του πορίσματος της Εξεταστικής Επιτροπής, που τα φόρτωνε όλα στους Μαρκεζίνη και Καψάλη.
Οσο για τους Δυτικογερμανούς, η συνέχεια ξεπερνούσε κάθε προσδοκία τους. Το 1956 η κυβέρνηση Καραμανλή δίνει στη Siemens τη μερίδα του λέοντος για τον τηλεπικοινωνιακό εξοπλισμό! Μάταια ο Κ. Μητσοτάκης (βουλευτής τότε των Φιλελευθέρων) ζητούσε να μάθει στη Βουλή «ποίοι λόγοι συντρέχουν ώστε να παραμερισθή η τελευταία μειοδότις εταιρεία και να κατακυρωθή το έργο στη Ζήμενς, μετά τα όσα συνέβησαν»…
Το «παραμύθι» συνεχίζεται με τους ίδιους… πρωταγωνιστές
Ενας πρωθυπουργός συνεννοείται με την αξιωματική αντιπολίτευση να ζητήσει η τελευταία τη συγκρότηση Εξεταστικής Επιτροπής για πολύπλοκο πολιτικο-οικονομικό σκάνδαλο. Απειλείται η κυβέρνηση και σείεται το πολιτικό σύστημα. Υστερα από έναν χρόνο εκδίδεται κοινοβουλευτικό πόρισμα. Αποδίδονται πολιτικές και ηθικές ευθύνες σε δύο «πρώην». Η υπόθεση μπαίνει στο ντουλάπι και? ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Το παραμύθι, όμως, δεν τελειώνει. Μισό αιώνα μετά συνεχίζεται. Οι πρωταγωνιστές παραμένουν οι ίδιοι: η Siemens και οι εκπρόσωποι των κομμάτων εξουσίας.
Για όσους ακούνε πρώτη φορά το «παραμύθι», ας διευκρινίσουμε:
Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής για τις συμβάσεις της Siemens στην Ελλάδα δεν συγκροτείται πρώτη φορά. Τον Νοέμβριο του 1954 (κυβέρνηση Παπάγου) είχε ξανασυσταθεί για να ερευνήσει το ζήτημα των «γερμανικών πιστώσεων» προς την Ελλάδα. Μ’ αυτό συμπλεκόταν τότε ο κολοσσός της δυτικογερμανικής βιομηχανίας και η κυβέρνηση της Βόννης, που προωθούσε τα συμφέροντά της στη χώρα μας.
Το πόρισμα της Επιτροπής δημοσιεύτηκε τον Δεκέμβριο του 1955, μετά τον θάνατο του Παπάγου, όταν ο Κ. Καραμανλής βρισκόταν ήδη για πρώτη φορά στην πρωθυπουργία. «Καταδικάζονταν» φραστικά δύο πρώην υπουργοί της κυβέρνησης Παπάγου (Μαρκεζίνης και Καψάλης), οι οποίοι αποτελούσαν ήδη παρελθόν για την παράταξή τους (είχαν αποχωρήσει και συμπήξει δικό τους κόμμα).
Η υπόθεση έμεινε εκεί και… ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Κουκούλωμα για πάντα
Σύμφωνα με το πόρισμα της Εξεταστικής του 1955, ο Μαρκεζίνης έχει «βαρυτάτας πολιτικάς ευθύνας» επειδή δέσμευσε την κυβέρνηση και εξαπάτησε τον πρωθυπουργό και τη Βουλή. Στιγματιζόταν επειδή εμφάνισε ποσό, που κατέβαλαν Ζήμενς και Τελεφούγκεν, ως μέρος των συνολικών γερμανικών πιστώσεων (200 εκατ. μάρκα), ενώ ήταν κάτι σαν «μίζα» για την υπογραφή μελλοντικών συμβάσεων (προμήθεια τηλεπικοινωνιακού υλικού). Αν καταβλήθηκε, ποιο ποσό και πού πήγε το σκέπασε παντοτινά η σιωπή…
Πολιτικά παιχνίδια
Ο Μαρκεζίνης και ο διάδοχός του στο υπουργείο Συντονισμού Καψάλης καταγγέλλονταν ότι για να επιτευχθεί η οικονομική συμφωνία για τις «γερμανικές πιστώσεις» χρησιμοποίησαν τον αντιπρόσωπο της Ζήμενς στην Ελλάδα Βουλπιώτη. Για τον σκοπό αυτό κι άλλες «δουλειές». Το όλο ζήτημα έβλαψε «τας εξωτερικάς σχέσεις της Ελλάδος και την διεθνήν πίστιν της». Την υπόθεση ο Μαρκεζίνης κατήγγειλε ως σχέδιο πολιτικής εξουδετέρωσής του και εργαλείο στην κούρσα διαδοχής του Παπάγου.
Τ. Κατσιμάρδος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου